بعد از ماه ها درد است که ما را می کشاند اینجا

میدانی که بهشت بر سه کس حرام است؟ منت گذارنده، غیبت کننده و میگسار
و ملعون است از جانب خدا و فرشتگان و مومنین، آن کس که مست کننده ای بنوشد
و تا چهل روز عبادتش مقبول نیست
شاید حدیث را اعتقاد نداری،
قرآن را چطور؟ مگر جز این است که خدا خمر را از جانب شیطان دانسته؟
نگرانم از آن که دیر شود و بازگشت میسر نباشد
همین حالا برگرد
من آدم بی ارزشی هستم؟
مرا قضاوت نکن، انظر الی ما قال
ببین اشکهایم را، به خدا که سود و ضررش از آن من نیست
 تو این نیستی، میدانم
برگرد

پ.ن: آتشی در سینه دارم جاودانی...

چه کسی حق دارد زندگی کند؟

فرض بفرمایید توی موقعیتی هستید که باید جان یک سری انسان را نجات بدید. مثلاً اورژانس یک بیمارستان، که از قضا با کمبود نیرو مواجه است، دو بیمار همزمان دچار ایست قلبی شده و نیاز به احیای قلبی تنفسی دارند. فرصت هم محدود است، پس شما باید به یکی از دو بیمار کمک کنید و دیگری در انتظار مرگ رها می شود. در چنین شرایطی چه می کنید؟ کدام بیمار را برای عملیات نجات انتخاب می کنید؟ کدام یک برای دوباره زندگی کردن اولویت دارند؟

مرد یا زن؟

مجرد یا متاهل؟

مسلمان یا نامسلمان؟

ایرانی یا خارجی؟

جوان یا پیر؟

آن که احتمال زنده ماندنش بیشتر است، یا دیگری که تا یک ماه بعد می میرد؟

دانشجو یا بی سواد؟

کارمند یا از کار افتاده؟

چه چیز باعث می شود ما به یک نفر حق بیشتری برای زنده ماندن بدهیم، در حالی که هردو انسانند؟ چطور می توانیم قضاوت کنیم که یک نفر ارزش بیشتری دارد؟

این قضاوت را نفی نمی کنم. بالاخره که باید صورت بگیرد. بالاخره ما باید تصمیم بگیریم این فرصت محدود به چه کسی تعلق پیدا کند، اگر نه هر دو نفر خواهند مرد.

از دیدگاه سودگرایان، کسی که در آینده سود رسانی اش به جامعه بیشتر است، برای زنده ماندن باید اولویت داشته باشد. یعنی یک جوان تحصیل کرده کارمند که احتمال زنده ماندنش هم بیشتر است، و البته اگر متاهل باشد مرگش موجب آوارگی خانواده اش خواهد شد و بار زیادی را بر جامعه تحمیل خواهد کرد.

از طرفی، از دیدگاه فلسفه اسلامی، ظاهراً انسان مسلمان (و یا موحد) از انسان کافر ارزش بیشتری دارد و همواره در اولویت است (برای این حرف نه سندی دارم نه توجیهی، صرفاً شنیده ام، اگر کسی حرفی دارد مطرح کند) و بر این اساس باید یک پیرمرد سرطانی از کارافتاده را نجات داد تا یک ماه بیشتر به عبادت بپردازد.

خلاصه اینکه هر کسی انسان ها را برای خودش قضاوت می کند و یک نفر را بر دیگری ارجح می داند

الان مدت هاست که درگیر این سوالم. اینکه معیار ما حقیقتاً باید چه باشد. اگر شما بودید چه می کردید؟ کدام بیمار برای دریافت خدمات ما (از خدمات پزشکی گرفته تا بیمه و پول خیریه و ...) در اولویت است؟ اصلاً حق داریم درباره ارزش کسی قضاوت کنیم، یا باید تمام داستان را بر عهده اقبال مریض بگذاریم و هربار یک نفر را به قید قرعه نجات دهیم؟

بگویید، منتظرم.

پ.ن: از دکتر نفیس، محمد (خاطرات یک دانشجوی پزشکی) و سایر دوستان گروه پزشکی (و حتی غیرپزشکی) به طور جدی دعوت می کنم به این سوال پاسخ بدن و اگر تمایل داشتن این سوال رو توی وبلاگشون مطرح کنن. مرسی

انسان تغییر می کند

ویبره:

"سلام. این اسمس رو همین 4سال پیش برام فرستادی: لویی نوجوان که اهل نوفل لوشاتو بود،بعد از دیدن امام به مادرش گفت: مادر می خواهی مسیح را از نزدیک ببینی؟! السلام علیک یا روح الله

یادش بخیر، دنیا چقدر بالا و پایین میشه"

بله هادی جان،

دنیا بالا پایین دارد

من اگر زمانی چنین داستانی رو حجت میدونستم، امروز این طور نیست

امروز هزار تا کتاب با همین مضمون بیاری-همه هم واقعیت، نه دروغ

هیچ چیز تغییری نمی کنه

واقعیت های اساسی را ما دیدیم

و عقلانیت رو جایگزین احساسی فکر کردن و حرف زدن کردیم

و با تمام قدرت سعی کردیم از همه کس بشنویم تا حق رو درست انتخاب کنیم

و اگه تو، که زمانی از من جلو تر بودی

و آگاه به فلسفه و راه درست اندیشیدن و درست استدلال کردن

اگه تو هنوز ندونی که این طرز استدلال و برخورد با واقعیت های جهان امروز بلاهت محضه

جا داره به حالت گریه کنم

حتی اگر تو به راه حق باشی و من به راه باطل

که من باطلم رو با فکر انتخاب کردم

و تو حق رو با اغراق و مغالطه

دنیای سخت با معرفت ها...

از دوران دبستان یه رفیق شفیقی دارم به اسم امیرابراهیم. از اول دبستان با هم دوست شده بودیم، چون بچه مثبت دوست داشتنی بود که وقتی میخندید رو لپاش چاله درست می شد و من که تا حالا همچین چیزی ندیده بودم به نظرم خیلی با نمک میومد. ما دوتا با یه نفر دیگه به اسم "علی رهبر" که قیافه سوخته جنوبی داشت مبصر کلاس بودیم که البته جای مبصری بیشتر تفریح می کردیم و حسابی می خندیدیم.

یادمه چهارم دبستان بودیم، دقیقن بهترین سال دبستان. آخرین روز سال، امیرابراهیم که سوگلی آقا معلممونم بود شروع کرد آروم آروم گریه کردن، چون داشت با یه عالمه خاطره خدافظی می کرد. یادمه مسخره اش می کردیم ما، ولی انگار اون بهتر فهمیده بود. 

بگذریم از اینکه چند وقت اخیر چقدر از من دعوت کرد جاهای مختلف، از اردوی جهادی تا ملاقات دوستان قدیمی، و بگذریم از اینکه من چقدر نرفتم، چون گاهی نمیتونستم و گاهی تنبلی کردم، و بگذریم از اینکه همین چندوقت پیش که رفقای نزدیک حال حاضر جواب تلفنمو نمیدادن کار ما رو به بهترین شکل راه انداخت و به روم نیاورد که عوضی یه عمری هرچی حالتو پرسیدم محل نذاشتی حالا زنگ زدی میگی فلان... ایناش مهم نیس

اصل داستان مال امروزه. امروز پیامک داد. علی رهبر، همون دوست اول دبستانمون، فوت کرده. حالا اینکه بعد این همه سال از کجا اونو پیدا کرده واقعن نمیدونم. مراسم ختمش همین امروز بود. ساعت 5. وقتی خوندم پیامکو، اولین تصویری که توی ذهنم اومد، صحنه ای بود که روی سکوی کلاس وایساده بودیم و مسخره بازی در میاوردیم و علی از خنده دستشو تکیه داده بود به میز معلم و ریسه میرفت...

راستشو بگم، ناراحت نشدم اصن. سالها بود که نه خبری ازش داشتم نه حسی نسبت بهش. چیزی که ناراحتم کرد پیامک ابراهیم بود، بعد از مراسم ختم: نیومدی...

معرفت زیادی برای بی معرفت ها دردناکه. واسه همین بی معرفت ها، هی بی معرفت تر میشن...

ترانه آخر هفته: Something Stupid

Then afterwards we drop into a quiet little place 

And have a drink or two 

And then I go and spoil it all 

By saying something stupid 

Like I love you 

*

اجرای اصلی مربوط به نانسی سیناترا

اجرای نیکول کیدمن!

اجرای بی کلام

اجرای زنده ارکستر فرانزل (بهترین اجرا از نظر من، البته اگه از قر و قمیش اون دختره بگذریم D: )

پ.ن: توی این چند وقت آهنگای زیادی بودن که بدم نمیومد بذارمشون اینجا، اما بالاخره آهنگی پیدا شد که منو "مجبور" کنه بیام پست بذارم. امیدوارم به اندازه من لذت ببرید.

سال نو مبارک!

این 13 روز دنبال عیدی مناسب میگشتم که بالاخره پیدا شد:

Norooz Sibiloo from ramin rahimi on Vimeo.

پ.ن: اکیدن پیشنهاد می کنم دیگر آثار رامین رحیمی رو هم ببینید D:

خورشید جاودان آزادی

سطح دوپامین امشب بالاست. صبح خوبی بود، کلاس های خوبی بود، بعد از ظهر هم که بالاخره بچه ها آزاد شدند. خبر زودتر از زمان انتظار آمد. یک جورهایی غافلگیر کننده. راستش را بخواهید یک مختصری به این رفیقمان حسودی ام می شد که زودتر خبر دار شد و خبررسانی کرد. به هرحال خبر آن قدر خوب بود که دیگر مجالی برای این فکرها نباشد. زنگ که زدم، صدایش آنقدر شوق و انرژی داشت که آدم را پر می کرد. فکرش را هم نمی کردم که این همه در حال و روزم تاثیر گذار باشد.
توی راه برگشت حسابی فکری شدم. فکر می کردم به این دوهفته که چه گذشت بهمان. یاد تمام ایده های احمقانه ای که در ذهنم می گذشت. فکر می کردم که ما هم کم تجربه ایم که با یک غوره سردی مان می کند، با یک مویز گرمی. یاد امیر افتادم که چقدر راحت در مورد دربند صحبت می کرد، انگار جدی جدی دربند است! از آن طرف فکر می کردم که آزادی عجب شیرین است. ما که این همه خوشحال شدیم، خانواده ها چه حالی داشته اند. از همان نعماتی است که آدم تا دارد قدرش را نمی داند.
الان که از خواب بیدار شدم ساعت 3 شب، یک لحظه فکر کردم که همه این اتفاقات خوب امروز خواب نبوده باشد. با عجله پیامک هایم را چک می کنم، از لای چشم که اسمشان را می بینم خیالم راحت می شود. به حماقت خودم لبخندی می زنم و خدا را باز شکر می کنم.

روزگار ما

روزگار شیرینی داریم
خبرگزاری هایی که یک کرد اهل سنت را "بسیجی" می کنند تا به اهداف خود برسند
مسئولان فرصت طلبی که تمام مواضع خود را، و تمام واقعیاتی که می دیدند و می دانستند را، دور ریختند و ناگهان در خلاف جهت تاختند تا به دنیایشان برسند
دین دارانی که اندکی تقوا در دلشان نیست و مطابق میل خود هر که را می خواهد به هرچه می توانند- از انحراف تا نفاق و الحاد- متهم می کنند
 مردم ساده دلی که از نعمت تفکر بی بهره اند گویا، و هرچند اقلیت باشند (49% هم اقلیت است، میدانید که)، از پسشان نمی شود بر آمد
اساتید و روشنفکرانی که حقوق و مزایای خود را به آزادی دیگران ترجیح می دهند
و بیچارگانی که امیدشان ذره ذره تحلیل می رود...
پ.ن1: تو روح همشون. لعنت به همشون
پ.ن2: این جور که پیش میره باید منتظر باشیم خود سران فتنه هم 25بهمن رو محکوم کنند!
پ.ن3: اگر نیستم به علت مسدود بودن راه هاست. من هم که با بصیرت، عمرن اگه فیلترشکن استفاده کنم

چند ساعت من

مثل همیشه رفتم ته ِ ون، گوشه سمت چپ نشستم و پایم را گذاشتم روی بیرون زدگی جای چرخ. مثل همیشه وقتی ماشین راه افتاد از نفر کناری پرسیدم که ایرادی ندارد چراغ بالا سرش را روشن کنم و او هم مثل همیشه جواب داد که مشکلی نیست. دست کردم از جیبم کتاب فرانی و زویی را در آوردم و شروع کردم، که شاید همین کتاب موجب برانگیختگی حس کاذب و احمقانه نویسندگی و نوشتن این پست شد. ترجمه اش هم که خوب نیست. به هر حال مشغول خواندن شدم. به علت درد فیستول که همان سینوس پایلونیدال است که آدم رویش نمی شود بگوید چجور دردی است، نمی شود موقع خواندن آدم کتاب توی صندلی اش فرو برود. فکر کنم همین قدر گفتنش کافی است برای اینکه آدم دلش بسوزد. موهایم را هم که زده ام از ته، یعنی از ته ته که نه، ولی خب خیلی کوتاهند، وقتی آدم سرش را به پنجره تکیه می دهد یخ می کند. مثل همیشه طی 45 دقیقه می رسم به سیدخندان. خوشبختانه آقای راننده امروز به اندازه کافی پول خرد دارد. کرایه ها هم که زیاد شده دیگر جوری نیست که بشود با هزار تومانی یک مقدار پول خرد داد و یک پانصدی پس گرفت. خودش هم میداند. این است که بی غر دویست تومان باقی مانده را پس می دهد. از پله برقی که بالا می روم منتظرم ببینم دختر بچه بانمک3-4 ساله ای که می نشست دستمال می فروخت را باز می بینم یا نه. البته "را" نباید بعد از فعل بیاید. ولی خب دو تا فعل هم پشت سر هم نباید بیایند. پس همینجوری بهتر است. دخترک هم که نیست. مثل همیشه سوز سرمای سیدخندان از انقلاب بیشتر است. شاید هم طی این 45 دقیقه یکهو سوز سرما بیشتر می شود. نمیدانم. کلاهم را از جیبم بیرون می آورم و با بدبختی به سرم می کشم، چون یک دستم پر است. این روزها که مو ندارم کلاه گذاشتن یک لذت خاصی دارد. نه به خاطر اینکه گرم می شوم. بیشتر به این خاطر که دیگر موهایم مزاحم نیست و این است که دیگر لازم نیست زور بزنم. خودش سر می خورد روی سرم می رود پایین. به هر حال. توی صف تاکسی می ایستم. مثل همیشه از شدت سرما شروع می کنم به تکان تکان خوردن، یک جوری که همه فکر می کنند جیش دارم. البته امشب واقعن هم جیش دارم، 12ساعتی هست که رنگ دستشویی ندیده ام. ولی خب دلیل تکان خوردن در صف تاکسی جیش نیست، سرما است. تاکسی سگ مصب بالاخره می رسد. تا آن موقع سگ لرز زده ام. البته نمیدانم چرا بقیه مثل من سردشان نیست. شاید به این خاطر که از صبح هیچ چیز نخورده ام، یا شاید هم آن ها یک چیزهایی خورده اند... توی کوچه که بالا می آیم مثل همیشه آواز می خوانم. نمیدانم چرا اغلب اوقات دنگ شو پلی می شود در حالی که خواهش می کند بگذارم بخوابد. یا او بگذارد من بخوابم. نمی دانم. شام که میخورم مثل همیشه جنازه می شوم. ساعت را نگاه می کنم. به نظر 9 می آید. یه کمی دیرتر. ترمی که نکوست از بهارش پیداست. یعنی اینکه من شنبه ها باید 9 شب برسم. یعنی اینکه تف. ولی کلاس خوبی داشتیم. آقای خرمذهبی بامزه ای که به قول کوشا کایند است! تازه پروپوزال هم باید بنویسیم که خیلی حال می دهد. چشمانم را که باز می کنم کله سحر است. هنوز 6 نشده. نمازم قضا شده و درس هم نخوانده ام. گورپدرش. این ها مهم نیست. اگر مهم بود که الان اینجا ننشسته بودم چرند بنویسم که. فقط دارم می گویم چون پایان بندی بهتری برای این مزخرفات پیدا نکردم. شما هم اگر نشستید همه این را خواندید که خیلی خرید.
پ.ن: یک چیزی باید می گفتم که مثل همیشه یادم رفت.
پ.ن2: فحاشی نکنید، آینه گذاشتم. تازه در شان شما هم نیست
پ.ن3: راستی، آن وسط های داستان دلم سر شده بود، وگرنه با آن همه خاطره و پیچیدگی مسائل و روح و روان و افکار باید دلم می گرفت. یعنی شاید هم گرفته که دارم مینویسم، ولی خب حاد نیست، یک جوری خاصی است کلن. حالم از خودم که آدم خاصی هستم همیشه، یا ادای آدمهای خاص را در می آورم همیشه، به هم می خورد. از اینکه یکی بهم بگوید مرد همیشه متفاوت حالم به هم می خورد. از خودشیفتگی مزمنی هم که دارم به هم میخورد. از بی ارادگی ام هم به هم می خورد. از بورژوا بودنم که خیلی خیلی به هم خورد. تا چند ساعت دیگر هم باید بروم یک چیز گرانی بخرم، و نمیدانید که چقدر حالم دارد به هم میخورد. چقدر. این ها جا مانده بود. ببخشید. 

زیر امتحان

نه اینکه فکر کنید شعورم رفته بالا و نت رو طلاق دادم
نه اینکه فکر کنید ممکنه ذهنم از چرندیاتی که می نوشتم خالی شده باشه
نه اینکه فکر کنید بالاخره یه نفس راحت از دست ما کشیدید
نخیر
امتحان داشتیم،
و به لطف باری تعالی درست در همین ایام یک ویروس پالادیوم هم نمیدونیم از کجا افتاد به جان این گردن شکسته
بلکه ما بتونیم درس بخونیم
نتیجه اینکه ما چند هفته ای نبودیم، امروز بعد چند وقتی و نصب ویندوز اومدیم سلامی عرض کنیم و بریم ان شاالله تا آخر هفته
با این حال می بینم که تا اینجا اومدم خب حیفه
بالاخص که از دیروز(جمعه) صب تا حالا(یکشنبه 2شب) که همش 6ساعت خوابیدم و مطلقن خوابم نمیاد
و امشب انقد خندیدم که مامان شاکی شد
و خب فی الواقع من که نمیدونم این چه مرضیه که هر از چندی دچارش میشم و اینجوری میشم. شاید هایپومانیا...
خلاصه، همین دیگه
خوش باشید
برمیگردم ;)
پ.ن: پست با تاخیر. میخواستم براتون بیفش و قهوه ای آپلود کنم که همچنان فورشرد خرابه